«أو ما یلی أمرَه من قرابته أو دابّته». لفظ «دابّته» را میتوان با دو اعراب خواند:
1. اگر به نصب خوانده شود عطف بر «نفسَه» در «فإجارة الإنسان نفسَه» و به این اعتبار است که دابّه جزء «ما یلی أمره» و در محدودۀ ولایت نیست؛ زیرا ولایت بر مثل مجنون و صغیر و سفیه است ـ یعنی: جایی که فرد مستقلّ است و ولی او را تکمیل میکند ـ، در حالی که دابّه ملک است و ربطی به ولایت ندارد.
2. امّا اگر آن را به
جر بخوانیم، عطف بر «دابّته» و مجموع «من قرابته أو دابتّه» تفسیر «ما یملک، أو یلی
أمره» آن هم به اصطلاح علم بدیع به صورت لفّ و نشر مشوّش خواهد بود که در آن «من
قرابته» تفسیر «(ما) یلی أمره» و «دابّته» تفسیر «ما یملک» است.
برای خواندن تمام متن به ادامه
مطلب مراجعه فرمایید.