با عنایت به آنچه گفتیم روشن
شد که منشأ اشتباه این جاست که چون طریقیّت و کشف ذات قطع است خیال می‌کنند حجّیّت
هم ذات آن است، در حالی که حجّیّت امری اجتماعی (یحتجّ به کلٌّ من الطرفین، دولت
بر مردم، مردم بر دولت) است و لازمۀ کشف و طریقیّت و لازمۀ مرآتیّت قطع نسبت به
واقع نیست.
برای خواندن تمام متن به ادامه
مطلب مراجعه فرمایید.
الآن در علوم حقیقی (نجومی، یا
فیزیکی، یا شیمیایی، یا ریاضی) قطع حجّیّت ندارد و اصلاً محلّ کلام نیست، برخلاف
دنیای امور اعتباری ـ که یکی‌اش هم قوانین بشری یا قوانین الهی است ـ که در این
جاها قطع حجّیّت دارد؛ یعنی طرف می‌تواند بگوید: «من قطع داشتم» و نگاه کنند که
واقعاً حالت قطع داشته تا حتّی اگر قطعش هم مخالف واقع باشد لااقل او را معذور
بدانند. اگر هم موافق باشد، می‌گویند: تو که قطع داشتی چرا عمل نکردی؟
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
گفتیم که مرحوم استاد آیت
الله خویی و عده‌ای بحث از حجّیّت قطع را مقدّمی و استطرادی و بحث حجّیّت خبر
واحد را علمی و اصولی می‌دانند، اما به اعتقاد ما هر دو بحث مثل هم هستند، با این
تفاوت که یکی در یک قانون خاص یا در یک جامعۀ معیّن (شرعی) است و یکی پیش کلّ عقلا.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
