دروس استاد عرفانیان

1. سرور عزیزی به مناسبت ایام به قول خودشان ملمّعی از مرحوم آیت الله حاج شیخ محمدحسین غروی اصفهانی فرستاده‌اند که بسیار زیباست:

چشمۀ خور در فلک چهارمین/ سوخت ز داغ دل ام‏ البنین‏

آهِ دلِ پرده‌‏نشین حیا/ برده دل از عیسی گردون‏‌نشین

دامنش از لخت جگر لاله ‌زار/ خون دل و دیده روان ز آستین

مرغ دلش زار چو مرغ هَزار/ داده ز کف چار جوان گزین‏

أربعة مثل نُسور الرُّبی(1)/ سدره‌نشین از غمشان آتشین‏

کعبۀ توحید از آن چهار تن/ یافت ز هر ناحیه رکنی رکین‏

قائمۀ عرش از ایشان به پای/ قاعدۀ عدل از آنها متین

یاد ابوالفضل که سرحلقه بود/ بود در آن حلقۀ ماتم نگین‏

اشک‌فشان سوخته‌جان همچو شمع/ با غم آن شاهد زیبا قرین‏

ناله و فریاد جهان‌سوز او/ لرزه در افکنده به عرش برین‏

کای قد و بالای دل آرای تو/ در چمن ناز بسی نازنین‏

تیر کمان خانۀ ‏بیداد زد/ دیدۀ حق‌بین تو را در کمین

چهار جوان بود مرا دل‌فروز/ والیوم اصبحت ولا من بنین(2)

نام جوان مادر گیتی مبر/ تذکّرینی بلیوث العرین(3)

چون که دگر نیست جوانی مرا/ لا تدعُونّی ویک أُمّ ‏البنین(4)

2. خدایشان رحمت کند که فقه و اصول می‌خواندند و جز ترویج دین رسالت دیگری بر دوش خود احساس نمی‌کردند. یاد پدر فرتوت یکی از رفقا افتادم که با آن سن و سال درس می‌رفت و وقتی فرزندانش علت را پرسیده بودند گفته بود: وظیفه دارم شهریه‌ای را که می‌گیرم حلال کنم.

............................................................................................................

پانوشت‌ها:

(1) چهار نفر چون پرندگان تیز پرواز کوهسار بودند که کشته شدند و رگ حیات آنان قطع گردید.

(2) امروز صبح کردم در حالی که دیگر پسری ندارم.

(3) مرا به یاد شیران بیشه می‏ندازید.

(4) دیگر مرا «اُمّ ‏البنین» نخوانید.