دروس استاد عرفانیان

1. راستش را بخواهید می‌خواستم با نقل قول از یکی از علما شروع کنم که در خاطرات دوران تبعید مثلاً 50 سال قبل خود نوشته است: در کردستان با عالمی اهل سنت آشنا شدم که یک بار گفت: «من کتاب لمعۀ شما شیعه‌ها را 10 بار خوانده‌ام» و بعد درددل کنم که انگار دیگر الآن آدم باسوادی بین آنها هم پیدا نمی‌شود و «البلیّة إذا عمّت طابت» و مثلاً چرا مولوی... اشکال کرده که: «این هم حرم امامانشان که می‌گفتن: شفا می‌دهد، اما حالا ناچار شدن ببندنشان و...». حتی آماده شدم ابتدا برای آن‌که شیرفهم شود (معروفش لفظ دیگری است، نخواستم بحث منحرف شود) جواب حلّی و نقضی را توضیح داده و کلام بی‌ارزشش را با نقض کردن به تعطیلی خانۀ خدا جواب دهم اما... .

2. یاد بندۀ خدایی افتادم که «شیخ علی اردبیلی» نام داشت و از حدود 20 ـ 30 سال قبل و از مشهد او را می‌شناختم. درس همه می‌آمد و با حرکات عجیب و غریبش تقریباً درس‌ها را به هم می‌ریخت. قم هم درس خیلی‌ها و من‌جمله استاد موسوی تهرانی را تا مرز تعطیلی هم پیش برده بود تا این‌که یک بار استاد به حالت اعتراض از منبر پایین آمدند و ... . طلبه‌ای بعدها برایم تعریف کرد که: حاج آقا یه آپچاگی (ضربه‌ای در تکواندو) بهش زدم که... . استاد بعدها خیلی متاثر بودند و فرمودند: هرچند من مقصر نبودم، اما هرکار کردم دیگر دلش صاف نشد که نشد.

3. خود این شیخِ مرحوم بی‌تقصیر بود؛ که می‌گفتند: در جوانی خواهرش را جلوش سربریده‌اند و از همان زمان به این حالت نیمه‌جنون درآمده. احمق کسانی بودند که در پسِ رفتارهای عجیب و غریبش ـ که گاه سر درس نان و پنیری می‌خورد و بعدش هم برای آن‌که خوابش نبرد از ظرف آبی که همراه داشت آب به صورتش می‌پاشید ـ دنبال حکمتی می‌گشتند و مثلاً گمان می‌کردند «بهلول زمان خود را بشناس!!!» و از این خزعبلات. حتی یکی با او مصاحبه‌ای هم کرده بود و چه با آب و تاب نوشته بود.

4. مطلبی که دربارۀ فلان عمل شنیع در یکی از یادداشت‌های اخیر نوشتم باعث شد رفقا محبت کرده و با مطالبی که از فلان استاد شیعه و بهمان مولوی سنی برایم فرستادند مدتی سرگرمم کنند؛ مثل این‌که: «از این آیه نمی‌شود برای حرمت استفاده کرد؛ چراکه این حصر حصر اضافی است ـ یعنی آیه در مقام بیان مواقعه‌های دوطرفه است نه استمنا و ...»، و یا این‌که: «استمنا مثل شیر مادر حلال است!!!». خواستم دربارۀ اولی بنویسم که: «حصر اضافی از کجا؟ ما طلبه‌ها گاهی فکر کردن آدم‌وار را فراموش می‌کنیم» و دربارۀ دومی (مجری و مؤسس شبکۀ وهابی وصال(توحید)): «آخر، آدم! فقه و اصول نداشته‌ات توی سرت بخورد. دیگر چرا حرمت شیر مادرت را زیر پا می‌گذاری؟!» اما دیدم جواب دادن به این حرف‌ها آدم را شبیه همان کسانی می‌کند که در بند 3 عرض کردم.