دروس استاد عرفانیان

1.  روز ۱۶ فروردین ۱۳۹۹ - ۴ آوریل ۲۰۲۰ بی‌بی‌سی در مطلبی با عنوان «آیا بحران کرونا چهره دین را دگرگون می‌کند؟» نوشته بود:

مذهب نتوانست به حل بحران کرونا در جهان کمک کند، چه بسا باعث تشدید آن هم شد. واکنش‌های بعضی اقشار مذهبی از انکار و تمرد شروع شد و به تسلیم و تطبیق با واقعیت منتهی شد. روحانیون زیادی در میان ادیان مختلف در این راه توسط مقامات دولتی بازداشت شدند؛ زیرا حاضر نبودند از اجتماعات مذهبی که جان مایه برقراری خداباوری است دست بکشند.

آخر مطلب هم: «... (نویسندۀ متن مورد نظر) می‌دهد». من خیلی سخت‌گیر شده‌ام یا جوان‌ترها بد می‌نویسند؟! قدیم می‌نوشتند: : «... گزارش می‌دهد» و یا چیزی شبیه این. اینها را هم جار نباید زد. خب، بله، بله، یادم نبود بشر پیشرفت کرده و این کارها دیگر قبیح نیست و «بدن خودشه، اختیارشو داره».

2.  روز قبل‌ترش هم مطلبی خواندم که 2 ـ 3 دختر در کشور واتیکان و مقابل کلیسا حرکات زشتی کرده و اعتراض داشتند که کلیسا عمری به ما دروغ گفت و نتوانست از ما در مقابل کرونا محافظت کند و... .

3.  من که البته هرچه فکر می‌کنم یادم نمی‌آید در دین و آیین ما به شخص بگویند: موقع مریضی لازم نیست دکتر بروی، به جایش یک سر برو حرم و دیگر کاریت نباشد. به‌عکس مدام می‌شنیدیم:

گر توکل می‌کنی در کار کن/ کشت کن، پس تکیه بر جبار کن

یا:

گفت پیغمبر به آوای بلند:/ با توکل زانوی اشتر ببند

4.  حماقت این جماعت دین‌ستیز انسان را یاد آن لطیفه و شخصی می‌اندازد که هی می‌رفت حرم که: آقا، یک کاری کنید من در قرعه‌کشی فلان جا برنده شوم. آخر سر یک بار که خیلی گریه و زاری کرد حضرت به خوابش آمدند و فرمودند: لااقل یک قبض قرعه‌کشی می‌خریدی تا کاری کنیم اسمت دربیاید.

5. ایام باسرسعادت میلاد مبارک اعلاحضرت وجود که «بیمنه رزق الوری، وبوجوده ثبتت الأرض والسماء» هیچ نگوییم؟؟؟!!!

در انتهای تمام مقدمه‌های کتبی که توفیق تحقیقشان را داشتم نوشته‌ام: "یَا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَا إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ" (اى عزیز مصر وجود، به ما و خانواده‌مان آسیب رسیده و سرمایه‌اى ناچیز آورده‌ایم. بنابراین پیمانۀ ما را تمام بده و بر ما تصدّق کن؛ که خدا صدقه‌دهندگان را پاداش مى‌دهد) [سورۀ یوسف، آیۀ 88] تا ختامه مسک شود.

حال با حالی زار و نزار می‌نالم که: "یَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا کُنَّا خَاطِئِینَ" (اى پدر، براى گناهان ما آمرزش خواه که ما خطاکار بودیم) [سورۀ یوسف، آیۀ 97].