قطع (49)

«فعلى هذا لا یکون غرض المولى من إنشائه حصول الانبعاث مثلاً من نفس إنشائه، بل ینشئ البعث لیعلم به العبد فینبعث»؛ بعث می‌کند که عبد هم علم پیدا کند. «ولا یمکن أن یکون صدور الفعل عن العبد أحیاناً بداعی الاحتیاط أو بدواع أُخری غرضاً من الإنشاء؛ إذ وجوده وعدمه واقعاً سواء فی حصول ذلک الفعل من العبد، فتأثیره فی نفس العبد یتوقّف علی العلم به».

برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.

قطع (48)

ایشان در همین «نهایة ‌الاصول» در صفحۀ  395 این چاپ جدید به‌عنوان مراتب حکم دارد که: «اعلم أنّ شیخنا الأُستاد قال فی "الکفایة" وسائر کتبِه: إنّ للحکم أربع مراتب»؛ اقتضا و انشا و فعلیّت و تنجّز. (1)

 «فالأُولی عبارة عن المصالح والمفاسد» إلی آخره، «والثانیة عبارة عن الإنشاء الصادر لا بداعی البعث [والزجر]». این اسمش حکم انشایی است. و حکم فعلی «عبارة عن مرتبة البعث». این جا تعبیر ایشان تعبیر «مرتبة البعث والزجر» است، امّا استاد عبارت آورده‌اند: «إنشاء الحکم بداعی البعث والزجر». والرابع هو «عبارة عن مرتبة وصوله إلی العبد»؛ به عبد برسد.

برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.