یکی از این فوارق آن است که بغدادی‌ها چون سلطۀ سیاسی دستشان بوده طبیعتاً تندروتر می‌شوند. ما معتقدیم «أشهد أنّ علیّاً ولیّ الله» بعد از آمدن آل بویه در بغداد رواج پیدا می‌کند و قمی‌ها مخالف بودند. بالاخره قمی‌ها چون قم تحت نظارت حکومت ری بود نسبت به شیعیان تندرویی که در بغداد بودند و سلطۀ سیاسی دستشان بود دست‌به‌عصاتر حرکت می‌کردند.
برای خواندن تمام متن به ادامه
مطلب مراجعه فرمایید.
دربارۀ قاعدۀ فراغ و تجاوز روایتی که از محمد بن مسلم هست یک نقل از آن در «سرائر» ابن‌ادریس حلی (ره) از حسن بن محبوب آمده: «عن محمد بن مسلم، عن أبی جعفر (علیه السلام) فی رجل شکّ بعد ما سجد أنّه لم یرکع، فقال: یمضی على شکّه حتّى یستیقن، ولا شیء علیه. فإن استیقن لم یعتدّ بالسجدتین اللتین لا رکعة (أی: لا رکوع) معهما، ویتمّ ما بقی علیه من صلاة، ولا سهو علیه»
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
1. در تاریخ فقه و حدیث شیعه اولین کسی که اساتید کتاب شریف «من لا یحضره الفقیه» را بررسی کرد مرحوم علامه در قرن 8 است. ایشان گاهی می‌گوید: «روی الصدوق فی الصحیح»، ولی وقتی نگاه می‌کنیم در میان آنها احادیثی وجود دارد که خود مرحوم صدوق آنها را با عبارت «رُویَ» آورده است...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
