لفظ «تعارض» از اصطلاحات شیخ طوسی است. در کتب اهل سنت آمده. در هیچ‌یک از روایات ما نیامده. از اوایلی که مطرح شد در روایات امام صادق (علیه السلام) روایات متعارض هست، ولی اصحاب از زمان امام کاظم (علیه السلام) شروع به تالیف در این باره کردند...
برای
خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
دربارۀ قاعدۀ فراغ و تجاوز روایتی که از محمد بن مسلم هست یک نقل از آن در «سرائر» ابن‌ادریس حلی (ره) از حسن بن محبوب آمده: «عن محمد بن مسلم، عن أبی جعفر (علیه السلام) فی رجل شکّ بعد ما سجد أنّه لم یرکع، فقال: یمضی على شکّه حتّى یستیقن، ولا شیء علیه. فإن استیقن لم یعتدّ بالسجدتین اللتین لا رکعة (أی: لا رکوع) معهما، ویتمّ ما بقی علیه من صلاة، ولا سهو علیه»
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
مرحوم کلینی از «کتاب الرحمۀ» سعد اصلاً نقل نکرده، اما شیخ زیاد نقل کرده. لذا هرجا در سند اسم «سعد بن عبد الله» بود مطمئن باشید از «کتاب الرحمه» است. البته نقل شیخ هم تنها در همان 5 بابی است که کتاب در آن بوده جلالت او به جای خودش محفوظ است، اما نسبت شذوذ هم در آن کتاب بالاست و نمی‌دانیم منشا شذوذ روایات او چیست. علت فتاوای شاذ آقای خویی هم در موارد زیادی همین اعتماد به روایات او و از‌جمله روایت «أیّ وضوء أنقی من الغسل» است.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
فقه خلاف - که با همین عنوان هم در بین قدما معمول بوده - آن است که در ضمن بحث متعرّض آرای اهل سنّت هم می‌شوند. در کتب قدیم - مثل «کشف الظنون» - به فقه خلاف پرداخته و آن را تفسیر کرده‌اند
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
