کوتاه سخن این‌که در این مرحله علمای
بغداد در اثر شرایط زمانی (سهولت اتّصال به مکّه و مدینه و مساعد بودن زبان عربی)
بیش‌تر به نقّادی روایات پرداختند و این امر منجر به پیدایش دو دسته روایت شد که
به یک دسته عمل می‌شد و دستۀ دیگر طرح می‌گردید.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
بغداد شهری بزرگ و پایتخت بود و تدریجاً رشد
سریعی پیدا کرد. بعد از تأسیس بغداد و به خصوص زمان حضرت موسی بن جعفر و امام رضا
(علیهم السلام) و تدریجاً بیش‌تر با رشد بغداد بزرگان متکلّم شیعه - مثل یونس بن عبد
الرحمن، ابن ابی‌عمیر، هشام بن سالم، هشام بن حکم و صفوان - به بغداد می‌آیند و حدیثی
که پایه‌های اوّلیّه‌اش در کوفه یا در بصره بود به بغداد آمده و تنقیح می‌شود.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
نحوۀ دیگر اجماع در واقع نوعی تلقّی به قبول
است. به‌عنوان مقدّمه باید دانست ـ چنان که در بحث‌های مربوط به کتاب «فقه الرضا» خواهیم
گفت ـ میراث‌های اصحاب ما اصولاً سه مرحله دارند...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
