پیش‌تر مکرراً گفتیم: عقود و ایقاعاتی که بشر در زندگی خود دارد، هر کدام دارای اثری خاص خود هستند؛ مثلا بیع برای نقل و انتقال عین و اجاره برای نقل و انتقال انتفاع است که انتفاع متفاوت از منافع و به معنای سلطۀ شخص است. نقل عین هم یا با پول و به عوض است - که بیع خوانده می‌شود ـ و یا بدون عوض است - که نامش هبه است.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
معنای دوم اصطلاحی است که غالباً با نوعی تسامح عرفی و در خرید و فروش کلّی به کار می‌رود، بر خلاف اصطلاح روایات که شامل مطلق داد و ستد و حتی خرده‌فروشی هم می‌شود.
برای خواندن تمام متن به ادامه
مطلب مراجعه فرمایید.
خش دوم از منابع مالی که در روایت «تحف العقول» آمده تجارت است و چنان که پیش‌تر هم اشاره شد به لحاظ معنا تقریباً می‌توان گفت: لفظ تجارت سه معنا دارد...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
با دقّت در آنچه تا این جا گذشت روشن شد که در مباحث اقتصادی‌ای که بعد از این در مکاسب محرّمه، بیع و یا خیارات مطرح خواهیم کرد فارق و وجه فرق اساسی بین بحث ما به عنوان یک اقتصاد و فقه اسلامی و بین بحث‌هایی که اصطلاحاً در علم اقتصاد یا فلسفۀ اقتصاد می‌آید چیست.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
گذشته از اینها حاکم حتى در اموال هم حق ندارد که مثلا بگوید: من صلاح می‌دانم خمس را الآن به مصرف زکات و زکات را به مصرف خمس برسانم؛ زیرا در شرع مقدّس مالی نداریم که مصدر یا مصرفش مشخّص نباشد، و یا کیفیّت اخذ و تقسیمش روشن نشده نباشد. تمام اینها مشخّص شده و علاوه بر آن که در سنن قولیّه از رسول الله و ائمّه (علیهم السلام) رسیده، از همان صدر اوّل اسلام و تقریباً از قرن دوم کتاب‌های عدّه‌ای از فقها که دربارۀ کیفیّت مصارف مالی برای بیت المال نوشته‌اند موجود و انصافاً بسیار نافع است. از اینها گذشته...
برای خواندن تمام متن به ادامه
مطلب مراجعه فرمایید.
مطلب دیگرى که مى‌توان در حد احتمال مطرح کرد آن است که ممکن است از عبارت «بجهة ولایة والی ...» چنین استفاده کرد که غیر از این که خود والی باید والی حق باشد، باید مبالغ ـ یعنی: مصارف مالی مال ـ را هم طبق همان ضوابطی که شارع گفته انجام بدهد؛ یعنى تنها حق بودن خود او کافی نیست، بلکه اگر می‌خواهد آن اموال را مصرف کرده و به کارمندها بدهد، باید آن هم طبق حق باشد. بنابراین اگر فقیهی متصدّی امور شد و به نظر و اجتهاد خودش موضوعاً یا حکماً به امر خاصى اعتقاد داشت حق ندارد بر خلاف موازینى که شارع معین کرده قدم بردارد.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
چنان که گفته شد: در اصطلاح اقتصادی و مباحث ولایت و ادارۀ جامعه این بخش از اقتصاد ـ یعنی: بخشی که منشأ درآمد است ـ بخش کارمندی خوانده می‌شود، که غیر از اصطلاح «اقتصاد دولتی»، یا «اموال دولتی» و یا مثلاً «بخش اقتصاد» است. اقتصاد دولتی اصطلاحاً شامل اموالی مانند معادن می‌شود که در اختیار دولت‌اند. این اقتصاد خود دارای بحث مستقلّی است. خیلی از کشورها اصلاً اقتصاد دولتی ندارند و خیلی‌ها هم که دارند ممکن است داراى همۀ بخش‌هاى آن نباشند. به‌عبارت واضح‌تر...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
«فلذلک حرُم العمل معهم ومعونتُهم وکسبهم». مسئلۀ مهمى که باید به آن توجه داشت تفاوت معونه، اعانه و تعاون است. معونة الظالم را همۀ علما حرام می‌دانند. بحثى که وجود دارد در اعانۀ بر اثم است که آیا اعانۀ بر اثم حرام است، یا خیر؟ عدّه‌ای از علما...
برای خواندن تمام متن به ادامه
مطلب مراجعه فرمایید.
«لأ‌نّ کلّ شیء من جهة المعونة معصیةٌ کبیرةٌ من الکبائر». در الف و لام کلمۀ «المعونة» دو احتمال اساسی داده می‌شود: یکی این که عوض مضافٌ الیه باشد که در این صورت خصوص معونة الظالم حرام می‌شود، و مقصود از «معونة» در این جا جنس است، و معنى این خواهد بود که: هر چیزی که معونه و کمک برای گناه باشد حرام است. احتمال هم دارد که «الف و لام» براى عهد باشد؛ چون خود معونۀ ظالمین جزء کبائر هم هست.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
تا این جا مشخّص شد که در بخش ولایت و اداره ـ یعنی: بخش سیاسی ـ جامعه در این روایت یک وجه حلال تصوّر شده و یک وجه حرام. «وأمّا وجه الحرام من الولایة فولایة الوالی الجائر». اساساً خود والی جائر تصدّیش حرام و نارواست. «وولایة ولاته، الرئیس(1) منهم وأتباعِ(2) الوالی فمَن دونَه». «من ولاة الولاة»؛ یعنی...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
«ولا تحریفٍ لقوله ولا تعدٍّ لأمره إلی غیره، فإذا صار الوالی والی عدل بهذه الجهة». همان گونه که بیان شد حیثیّت باید ظاهراً تقییدیّه باشد. «فالولایةُ له والعمل معه ومعونتُه فی ولایته وتقویته حلالٌ محلَّل وحلالٌ الکسب معهم ». با وجود این که کتاب نسخه‌ای مجهول و خود این روایت هم نسخه‌ای دور افتاده بوده، با تمام این حرف‌ها نسبتاً سالم مانده.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
«والجهة الأُخری من الولایة ولایةُ وُلاة الجور وولاة ولاته إلی أدناهم باباً من الأبواب التی هو والٍ علیه». چنان که ملاحظه می‌شود این فقره از روایت به‌صورتی بسیار زیبا ابتدا تشخیص موضوعی داده ـ که دو سنخ ولایت داریم ـ بعد هم وارد حکم شده.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
سرّ این‌که در فقه شیعه شرط کرده‌اند که مجتهد و مرجع زنده باشد بیش‌تر این نکته بود که فقه شیعه از همان ابتدا ـ و مخصوصاً از زمان ائمّه (علیهم السلام) ـ فتوای صرف نبود، بلکه مقرون با ولایت و اجرا بود، و برخلاف استنباط، در ولایت قطعاً حیات معتبر است و جای هیچ شکّی در این امر نیست. ما الآن به آرای گذشتگان مراجعه می‌کنیم ـ یعنی: در فقه استنباطی حیات و زنده بودن معتبر نیست ـ، امّا در فقه ولایی زنده بودن معتبر است، لذا به‌مجرّد از دنیا رفتن مجتهد تمام وکالت‌های او باطل و تمام وکلایش خود به خود عزل می‌شوند. این امر اختصاص به وکالت نداشته و تمام احکام ولاییِ موقّت به موت حاکم از بین می‌روند، مگر آن که حاکم جدید آنها را امضا کند.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
گاهی
نداشتن تصوری صحیح از صورت مسئله انسان را فرسنگ‌ها از مقصد اصلی دور می‌کند. این امر
البته برای بزرگانی مانند مرحوم آیت الله العظمی خویی و اعاظمی در مستوای ایشان متصور
است و امیدوارم حضراتی که در همین عوالم خودمان سیر می‌کنند و با اعتماد به نفسی مثال
زدنی خود را مجتهد می‌دانند یک وقت آنچه را گفته شد به خود نگیرند.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
در دو دلیل "أَحَلَّ اللَّهُ الْبَیْعَ" و «نهی النبی عن بیع الغرر» بر اساس تفکر رایج بیع غرری موضوعاً بیع است و چون نبی گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) از آن نهی فرموده تخصیص خواهد بود، اما بحث سر این است که این واقعاً تخصیص است یا می‌شود جور دیگر معنا کرد؟
برای خواندن تمام متن به ادامه
مطلب مراجعه فرمایید.
در اراضی خراجیه ظاهر ادله آن است که ائمه تا (سر کار) بودند خراج می‌گرفتند و حال آن که الآن اصلاً این طور نیست. وقتی که آمدند عراق را ارض خراجی کردند 36 میلیون جریب از بصره تا نزدیک تکریت را با وسایل آن روز اندازه‌گیری کردند و عده‌ای از زمین‌ها دوروبر مدائن و از نظر ارزش کشاورزی خیلی ناب بودند...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
در اولین روایتی که در باب تعارض از امیر (علیه السلام) در باب اختلاف الحدیث داریم (که در میان صحابۀ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هم این بحث به عنوان اولین صحابی از ایشان نقل شده) حضرت فرمودند: این اختلاف در حدیث پیامبر (صلی الله علیه و آله) 3 صورت است...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
یکی از بحث‌های مطرح و خیلی معروف
بین اعلام این است که آیا اوامر و تکالیف (خطابات) متعلق به افرادند یا متعلق به طبیعت؟
ما عرض کردیم: ظاهراً اصلاً بحث بی‌معنا و معلوم است امر همیشه به طبیعت می‌خورد؛ یعنی
به کلی می‌خورد. اگر در خارج وجود پیدا کرد تا بخواهد فرد بشود، اصلاً امکان ندارد
امر به آن بخورد، تحصیل حاصل است.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
در کلمات علمای ما گاهی «اصالة الحل» هست و گاهی «اصالة الطهارة»، گاهی قاعدۀ حل هست و گاهی قاعدۀ طهارت و این توضیح را کراراً عرض کردم که در کلمات علما حس نکردیم که فرقی بین این دو (اصل و قاعده) باشد و مثلاً اصالة الطهارة را با قاعدۀ طهارت یکی گرفته‌اند، لکن عرض کردیم: بد نیست یک اصطلاحی بگذاریم: قاعده را در جایی بگوییم که حکم واقعی است و اصالة را در جایی که حکم ظاهری است، تا این دو با هم فرق کنند.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
ما یک کمبود منابع اطلاعات داریم. از مشایخ قم تا زمان مرحوم صدوق اطلاع دقیقی نداریم. حتی گاهی نمی‌دانیم فلان عموی بهمان است یا جدّ او. یک مشکل هم در روات اصحاب امام صادق (علیه السلام) داریم و آن هم این‌که کسانی که مؤلف نبودند و نوشته نداشتند اصحاب بین اینها با امثال حفص بن غیاث که نوشته داشتند فرق گذاشته‌اند.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
روایت داریم: «القرعة لکل أمر مجهول» یا «لکل أمر مشکل». مرحوم آقاضیا فرموده: اگر «مجهول» باشد، یعنی واقعیتی دارد اما ما به آن علم نداریم. «مشکل» هم یعنی خودش در واقع مشکل دارد و واقعش روشن نیست؛ مثلاً در خنثای مشکل نحوی از وجود هست که ذاتاً و ماهیتاً معلوم نیست مرد است یا نه.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
ملا محمدامین استرآبادی که به تمسک مجتهدین به اجماع حمله می‌کند خودش دو مورد را استثنا می‌کند: یکی جایی که بین قدمای اصحاب مشهور باشد. آقای بروجردی این را به عنوان اصول متلقاة مطرح فرمودند...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
مرحوم نجاشی در ترجمۀ محمد بن قیس یک محمد بن قیس بجلی و 3 محمد بن قیس دیگر نقل می‌کند، لذا بعدها روایات محمد بن قیس از ابی‌جعفر (علیه السلام) به خاطر اشتراک ایشان محل کلام شد. ما توضیح دادیم: آنچه نجاشی دارد محمد بن قیس مشهور یکی است و کسی که دارای کتاب «قضایا امیر المؤمنین (علیه السلام)» است همین بجلی است.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
اهل سنت به خاطر آیۀ نبأ ("إِنْ جَاءَکُمْ فَاسِقٌ بِنَبَأٍ فَتَبَیَّنُوا" [سورۀ حجرات، آیۀ 6]) دنبال خبر عدل‌اند و از زمان علامه هم عده‌ای از شیعه دنبال خبر عدل افتادند، اما بسیاری مانند مرحوم نایینی دنبال خبر ثقه‌اند. ما هم که کراراً عرض کردیم: دلیلی بر حجیت خبر نداریم...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
در یونان قدیم و اهل سنت چیزی مثل «اصل» داشتند که همان چرک‌نویس بود. آنچه از استاد فراگرفته بود «اصل» بود، بعد در «کتاب» گزینش می‌کرد...
برای
خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
لفظ «تعارض» از اصطلاحات شیخ طوسی است. در کتب اهل سنت آمده. در هیچ‌یک از روایات ما نیامده. از اوایلی که مطرح شد در روایات امام صادق (علیه السلام) روایات متعارض هست، ولی اصحاب از زمان امام کاظم (علیه السلام) شروع به تالیف در این باره کردند...
برای
خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
علم رجال از نیمه‌های قرن 2 و بین اهل سنت شروع شد. شیعه هم طبیعتاً علم رجال نداشت. هدف رجال این بود که حدیث را از سال مثلاً 150 به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برسانند و شیعه مستقیم از امام صادق (علیه السلام) به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌رساند. اولین کتاب رجال ما مال عبد الله بن جبلة (219 هـ) است که...
برای
خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
اجمالاً باید دانست که بر خلاف تصوّر افرادی که ولایت فقیه را مثل ولایت بر مجانین به حساب آورده‌اند یا کسانی که در جواب، آن را ولایت بر عقلا دانسته‌اند، اصلاً در بحث ولایتِ اجتماعی، صنف، طبقه، فرد و خصوصیّات ملاحظه نمیشود؛ چرا که طبیعت ولایت فقیه غیر از طبیعت ولایت بر مجنون است.
برای
خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
«وهی جهتان. فإحدی الجهتین من الولایة ولایةُ وُلاة العدل الذین أمر الله ـ سبحانه وتعالی ـ بولایتهم وتولیتِهم علی الناس»(1) . طبعاً بحث ولایت وُلاة عدل، در مفهوم به‌اصطلاح اسلامی‌اش، در کلّ جهان اسلام وسیع‌تر از این مقدار است. این در تصوّر شیعی است که ولایت منصوب از جانب خداست و اصولاً ولایت از غیر جهت خداوند متعال متصوّر نیست؛ یعنی: یا باید خود خدا نصب کند، یا ولیّ خدا.
برای
خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
«وِلایة» یا «وَلایة» به‌طوری که عدّه‌ای از اهل لغت ـ از جمله راغب اصفهانی ـ نوشته‌اند از مادّۀ «وَلِیَ» ـ به معنی پشت سر چیزی آمدن ـ است. راغب اصفهانی در کتاب «مفردات» در تفسیر «وَلِیَ» گفته است: الولاء والتوالی أن یحصل شیئان فصاعداً حصولاً لیس بینهما ما لیس منهما (مفردات غریب القرآن: 533). بدین ترتیب مثلاً ولیّ الله کسی است که درست پشت سر اراده و امر و نهی الهی حرکت کند و بین او و خدا هیچ چیز ـ اعمّ از دنیا، زن، فرزند و اعتبارات ـ فاصله نشود.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
«ثمّ التجارة(1) فی جمیع البیع والشری بعضِهم من بعض، ثمّ الصناعات فی جمیع صنوفها». صناعات در این جا به یک معنا آمده، امّا بخش صنعت و تکنیک به اصطلاحِ الآن هم در اقتصاد فعلی خودش یک بخش مستقلّی است و جای خاصّی دارد، بلکه بخش صنعت الآن در بعضی از اقتصادها ـ مثل اقتصادهای مارکسیستی که روی صنایع و کارهای تولیدی بیش‌تر حسّاس‌اند ـ خیلی اساسی‌تر است.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
«فقال (علیه السلام): جمیع المعایش کلّها من وجوه المعاملات فی ما بینهم». این «من» بیان همان معایش است. «ممّا یکون لهم فیه المکاسب». باز «من» «من» بیانیّه است ـ یعنی: «ما یکون لهم فیه المکاسب»
برای
خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
نکتۀ آخر راجع به این حدیث آن است که چون خیلی مفصّل است، ممکن است به ذهن کسی خطور کند که شاید این از کلمات فقها بوده و اصلاً حدیث نباشد...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
و امّا دربارۀ شواهد خود کتاب باید گفت: این کتاب با این وصف که شش قرن در اختیار ما نبوده و مؤلّفش مجهول است و به صورتی واضح نمی‌دانیم که بوده و در کجا بوده، انصافاً خوب سالم مانده و همان تعبیر که مرحوم شیخ حسین بحرانی کردند (لم یسمح الدهر بمثله) تعبیر به‌جایی است؛
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
اوّلین کسی که آمده و قدری توقّف کرده، مرحوم حاجی نوری است. ایشان با وجود مشرب وسیعی که در روایات و مصادر و ... دارد و خیلی چیزها را درست کرده، در خاتمۀ «مستدرک» شرحی دربارۀ کتاب «التمحیص» داده که این کتاب حجّت است...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
اصولاً باید دانست در میان میراث‌های قدیم شیعه از شخصی به نام ابن‌شعبه در میان بزرگان اصحاب نامی به چشم نمی‌خورد؛ یعنی: هیچ‌یک از کتاب‌های «رجال شیخ»، «فهرست شیخ» و «فهرست نجاشی» از او اسمی نبرده‌اند و بر خلاف مرحوم شیخ حسین بحرانی که...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
مرحوم شیخ در ذیل عبارت خود بعد از نقل حدیث «تحف العقول» فرموده‌اند: ورواه غیر واحد من رسالة المحکم و المتشابه للسیّد المرتضی [وحکاه غیر واحد. . .
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
بحث دومی که مرحوم شیخ فرموده‌اند جهت صدور
است و باید پذیرفت که قطعاً مسئلۀ تقیه و امثال آن تأثیر زیادی در روایات ما داشته.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
به عنوان پیش‌درآمدی برای ورود به مباحث تحلیلی
این حدیث باید دانست مرحوم شیخ (قده) در «رسائل» در ابتدای بحث حجیت خبر واحد بحث از
حدیث را در سه جهت فرموده‌اند. بحث اول
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
کسانی مثل مرحوم استاد ـ که بنا بر آنچه در «مصباح الفقاهة» آمده حدیث را قبول نکرده‌اند :
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
کسانی که سعی در قبول حدیث معایش العباد از کتاب «تحف العقول» داشتند:
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
حدیث بسیار مفصّلی که در کتاب «تحف العقول» آمده و شیخ همۀ آن را نقل نکرده(1) دربارۀ تقسیم انواع درآمدها ـ و به تعبیر روایت «معایش العباد» ـ است که...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
مرحوم شیخ (قده) قبل از شروع بحث مکاسب در حقیقت متصدّی مرحلۀ نصوص و ادلّۀ عامّه می‌شود، مخصوصاً اگر این روایت درست باشد که...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
(پس از مبحث اجماع) بحث دیگر بحث عقل و ملازمات عقلی است که متأسّفانه
در کتاب‌های اصولی فعلی برداشته شده. البتّه
این بحث چنان که پیش‌تر گفته شد به یک معنا از صدر اسلام به عنوان رأی و قیاس وارد
شریعت شد و همین طور مورد مناقشه بود تا به بحث مستقلّات عقلیّه و انکار حسن و قبح
عقلی توسّط اشاعره رسید.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
اکنون پر واضح است که اجماع در میراث‌های ما تاریخچۀ معیّنی
دارد که ابهامی هم در آن نیست.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
از سال‌های حدود 1000 و تقریباً بعد از مرحوم محقق اردبیلی - که فقه را مجدّداً به هم ریخت و با به کار بردن عبارت «وکأنّ دلیله الإجماع» در کتاب «مجمع الفائدة» در صدد فتح بابی برای مناقشه برآمد...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
البته این شهرت ابتدا در فقه آمد؛ مثلاً علاّمه در مختلف ابتدا مطلبی را می‌آورد و سپس می‌گوید: « لنا أنّه مشهور »؛ یعنی اصلش را شیخ در «مبسوط» گفته و تا 200 سال بعد علما هم موافقت کردند و در نتیجه مشهور شد.
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
مرحوم علاّمه در کتاب‌های خود در جایی که می‌خواهد استدلال بیاورد وقتی این فقه تفریعی را نقل می‌کند، یا می‌گوید: «لنا أنّه مشهور» و یا می‌گوید: «إجماعاً»؛ یعنی...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
مرحوم شیخ طوسی بر اساس جهاتی - که در جای خود توضیح خواهیم داد - اضافه بر فقه مأثور، صلاح در آن دیدند که فقه شیعه را به‌نحو تفریعی هم تدوین کنند و غیر از فقه خلافی که دارند و فقه مأثور که در کتاب «نهایه»ی ایشان است، از آن حدودی که در روایات هست خارج شوند. در نتیجه...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
تذکر این نکته ضروری است که چون در مکتب بغداد بنا شد تعبّد صرف به روایت نباشد ـ بلکه به شواهد برگردند ـ و یکی از مهم‌ترین شواهد تلقّی به قبول بود ـ که اصطلاح اجماع را درست کرد ـ و از آن جا که...
برای خواندن تمام متن به ادامه مطلب مراجعه فرمایید.
